Aşağıdaki yazı 2007 yılında İran Halkın Fedaileri Gerillaları Örgütü tarafından yayınlanmıştır. İHFGÖ Marksist-Leninist iddialı olmakla birlikte tutarlı Marksist-Leninist bir örgüt değil, küçük burjuva halkçı-devrimci çizgide bir örgüttür. Fakat bu yazı İran'daki teokratik-faşist rejimin gerçek niteliğini çarpıcı bir şekilde teşhir ettiği için burada yeniden yayınlamayı uygun bulduk . - Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv.
Geçen iki on yılda, “Siyasal İslam” ya da “İslami Köktencilik” olarak bilinen bir fenomenin gün be gün yükselişine tanık olduk, özellikle Müslümanların çoğunluk olduğu ülkelerde. Ne yazık ki, kendisini çoğu zaman anti-emperyalist sloganların ardına gizleyen bu köktenciliğin gelişmesi devrimci ve komünist güçler arasında yanlış görüşlerin ve yanılsamaların doğmasını beraberinde getirmiştir. Sonuç olarak, köktenciliğin sınıf doğasını analiz etmede komünist güçler yanlış yola girmiş ve burjuva propagandasını tekrara düşerek bu grupları hatalı biçimde “anti-emperyalist” ve “devrimci” olarak değerlendirmişlerdir. Tam da bu nedenle, geçen 27 yıl boyunca İran halkının anti-emperyalist Demokratik hareketinin İslam Cumhuriyeti tarafından acımasızca boğulmasına tanıklık eden İranlı bir komünist örgüt olarak, örgütümüzün gözlemlerini paylaşmak ve yukarda andığımız düşünce şeklinin nasıl yanlış yönlendirici bir analiz olduğunu açıklamak durumundayız.
Günümüzde yaygın olan analizlerin çoğunda, “İslami köktenciliği” “anti-emperyalist” kıyafetlerle sarmalamak yönünde bir çaba vardır. Bu analizlere bakılırsa, Humeyni kliği ve İslami rejim anti-emperyalizmin bir dışavurumu ve sembolüdür. Ancak gerçekte, Amerika ve diğer emperyalist güçlere lafta karşı çıkarken bu aynı İslami rejim Humeyni’nin liderliği döneminde aslında İran halkının gerçek anti-emperyalist demokratik hareketini, “Kahrolsun Şah” ve “Kahrolsun Amerikan emperyalizmi” diye başlayan bu hareketi vahşice ezmiştir. Bu rejim halk kitlelerini, özgürlük savaşçılarını ve komünistleri, bunların gerçek anti-emperyalist, demokratik istemleri nedeniyle katletmiştir. Bu yüzden, bu rejimi anti-emperyalist olarak değerlendirenler neden onun halkın anti-emperyalist hareketini ve devrimi kana boğduğunu açıklamak durumundadırlar.
Gerçekte 1970′lerde, bizim örgütümüzün, İran Halkın Fedaileri Gerillaları’nın (İHFG) mücadeleleriyle harekete geçen İran işçilerini ve emekçi sınıfları, Şah bağımlı rejimini devirmek ve İran’daki emperyalist tahakkümü kaldırmak için anti-emperyalist ve demokratik bir hareket oluşturmuşlardır. Ancak devrimci mücadele süreç içinde yoğunlaştıkça, emperyalist efendileri Şah rejimini sürdürmenin imkansız olduğunu düşünmeye başladılar, kitlelerin hareketine karşı koymak üzere emperyalist güçler eski Sovyetler Birliği’ni bir yeşil kuşakla çevreleme siyasetlerinin uzantısında, Guadeloupe Zirvesi’nde Şah rejiminin yerine İslami bir akımın geçmesini kararlaştırmışlardır. O günlerde, Humeyni’nin otoritesi altındaki bu İslami akım bir örgüte bile sahip değildi, ancak emperyalistlerin siyasal ve maddi destekleriyle, bu klik hızla yükselişe geçti, ve bir devrimci önderliğin yokluğu koşullarında (bizim hareketimizin o dönemde yediği ağır darbeler göz önünde bulundurulursa), emperyalistler için “alternatif vakum” rolünü oynamıştır.
İktidara geldiği ilk günlerden başlayarak, İslam Cumhuriyeti rejimi İslam adı altında, aslında emperyalistlere hizmet etmiş, İran’ın ezilen halkına karşı Şah’ın kiralık katil rejiminin bile uygulamadığı acımasızlıklar uygulamıştır.
İzleyen yıllarda, on binlerce komünist ve anti-emperyalist savaşçı İslami rejimce katledildi. Bu rejim çocukları ve 14 ya da 15 yaşlarındaki genç kızları dahi infaz etti. 1981′den sonra rejimin işlediği en aşağılık bir suç da bakire kızlara “devrim muhafızları” tarafından tecavüz edilmesiydi. İslam Cumhuriyeti’nin yüksek makamları bu tecavüzleri, bu “ateist kızlar”ın ölümü hak ettikleri, ama İslam’a göre bakireler günahsız olduğundan bakire olarak ölürlerse cennete gidecekleri gerekçesiyle onayladılar. Bu yüzden onların cennete gitmesini engellemek için devrim muhafızlarının kızların bekâretlerini bozmaları gerekliydi!
Rejim ezilen Kürt, Türk, Arap, Beluci, Lor ve Türkmenlerin kendi kaderini tayin etmek için verdikleri mücadelelerini acımasızca ezdi. Bir süre sonra, devrimi emperyalistlerin çıkarına daha da bastırmak için, İslami rejim İran’ı Irak’la 8 yıl sürecek bir savaşa soktu; iki ülkenin ezilen yığınları için sefalet, açlık, ölüm ve yıkımdan başka hiçbir şey getirmezken, bölgeyi emperyalistler için kârlı bir pazar haline getiren ve silah satışı yoluyla onların ceplerine milyarlarca dolar akıtan bir savaş.
Aynı rejim, 1988′de, halk mücadelesinin yayılmasından korkarak, on binlerce politik tutsağı katletti; bu tarihte daha önce görülmedik bir politik soykırımdı. Rejim binlerce politik tutsağı infaz etti ve hepsini de bir kerede katletti. Birkaç yıl sonra, kitle hareketlerinin direnişinin yükselişe geçtiği bir dönemde yine kısa bir süre içinde rejim aydınları ve yazarları öldürerek dehşet saçmaya başladı; bu cinayetler daha sonra kanıtlar ortaya çıktıkça rejim tarafından itiraf edilmek zorunda kaldı. Bu suçlar devletin “seri cinayetleri” olarak anılmıştır.
Tüm “anti-Amerikan” ve “anti-emperyalist” belagate karşılık, İslami rejim bütün bu yıllar boyunca ezilen halkın ulusal zenginliğini ve kaynaklarını emperyalistlerin petrol ve askeri şirketlerine ve tekellerine sunmuştur. İran dev şirketler ve emperyalist devletler için daha karlı bir pazar haline getirilmiştir. İslami rejim altında İran’daki emperyalizme bağımlı kapitalist sistem daha da büyümüş ve genişlemiştir. 1953 darbesinden sonra ABD emperyalizmi tarafından Şah’a destek olarak kurulan ve 1979′daki halk hareketlerinden bazı önemli darbeler alan halk düşmanı ordu, İslami rejimce yeniden tesis edilmiş ve şimdide yoğun biçimde genişletilmektedir. İslami rejim “Amerika”ya, “Batı ve Doğu Emperyalizmi”ne karşı boş sloganları yinelerken, aynı emperyalizme en tatlı ekonomik ve politik ilişkileri korumuştur. Okuyucu, “İran-Kontra” olayıyla kısmen açığa çıkan karşı-devrimci rezaletleri hatırlayacaktır.
Uluslararası zeminde bu İslami akımların boş anti-emperyalist sloganlarına dayanarak bu akımlarda “küçük burjuva”zinin “emperyalist sermaye”ye ya da ezilen ülkelerdeki büyük sermayeye karşı mücadelesini görmek gibi hatalı bir varsayımın yayıldığına şahit oluyoruz. Tam tersine, İran’da biz İslami rejiminin üç on yıla yaklaşan egemenliği altında gerçekliğin ilk günden beri işçilerin vahşi ve kanlı biçimde sindirilmesine ek olarak, İslami rejimin aynı zamanda emperyalizmin aşırı yağmacılığı ve sömürüsü altında yaşayan köylüleri, çiftçileri, emekçi sınıfları ve küçük burjuvaziyi de ezdiğini gösteriyor. Bu rejim büyük mülk sahiplerinin ve bürokratik sermayenin çıkarlarına aykırı hiçbir özel mülkiyete yaşam şansı vermemektedir. İran’daki İslami deneyim “Siyasal İslam”ın pratikte İran’daki ve bütün bölgedeki Emperyalizmin, büyük sermayenin, çok uluslu şirketlerin düpedüz bir savunucusu olduğunu açık biçimde göstermiştir.
İran’daki “İslami köktencilik” deneyimi “Siyasal İslam”ın emperyalizmin işçiler ve ezilen halklar üzerindeki hakimiyetinin yayılmasının bir örtüsünden başka bir şey olmadığı gerçeğini ortaya koyar. Orta Doğu’daki işçilerin ve ezilen halkların büyük ve kanlı deneyimleri komünistlerin yegane sarsılmaz anti-emperyalist savaşçılar olduklarını göstermiştir. Ve ancak onların liderliği altında, ezilen halkların anti-emperyalist mücadelelerinin ilerleme ve muzaffer olma ihtimali vardır.
Bu devrimci arzuyu yerine getirmek için mücadeleyi güçlendirmek, birliğimizi ve dayanışmamızı genişletmek zorundayız. Bu bunalım döneminde, bayraklarımızın üzerine en canlı ve kalıcı renklerle şu sloganlar yazılı olmalıdır: “Emperyalizme Hayır!”, “Emperyalist politikaların bir aracı olan - İslami Köktenciliğe Hayır!”, ve “Yaşasın İşçi Sınıfının Önderliğinde Anti-Emperyalist, Demokratik Devrim!”
kaynak: https://web.archive.org/web/20070513211749/http://www.siahkal.com/english/Islamic_Fundamentalism_IPFG.htm
Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv çeviri birimi tarafından Türkçeleştirilmiştir.