İran Komünist Partisi Merkez Komitesi'nin açıklaması: İki gerici kutup arasındaki savaşın yayılması tehlikesi karşısında, İslam Cumhuriyeti'nin devrimci yoldan yıkılması için mücadeleyi yoğunlaştıralım!

18 Haziran 2025

ABD ile İran İslam Cumhuriyeti arasındaki nükleer görüşmelerin altıncı turunun 15 Haziran 2025 pazar günü [Umman'ın başkenti -ç.n.] Maskat'ta yapılması planlanırken, İsrail ordusu önceki iki operasyondan daha şiddetli ve kapsamlı bir operasyonla onlarca nükleer tesisi, savunma sistemini, askeri üssü ve Devrim Muhafızları komutanlarının karargahlarını hedef aldı. ABD hükümetinin bilgisi ve koordinasyonu dahilinde gerçekleştirilen ve nükleer müzakereleri ilerletmek ve İslam Cumhuriyeti'ni teslim olmaya zorlamak için bahane olarak kullanılan bu operasyonda nükleer tesisler ve askeri merkezler imha edildi ve birçok üst düzey Devrim Muhafızları ve ordu komutanı öldürüldü.

İsrail Hava Kuvvetleri'nin Mossad ile koordineli olarak gerçekleştirdiği avcı-bombardıman operasyonu, Hamaney ve Devrim Muhafızları Ordusu (DMO) komutanlarının övünme ve abartmalarına rağmen İslam Cumhuriyeti rejiminin savunma, güvenlik ve istihbarat sistemlerinin ne kadar kırılgan olduğunu bir kez daha gösterdi. Bir gün önce ABD, İslami rejimin olası bir misilleme operasyonuna hazırlık olarak bölgedeki büyükelçiliklerini tahliye ederken, İslam Cumhuriyeti DMO komutanlarının toplantısı için güvenli bir yer bile sağlayamadı. Devrim Muhafızları komutanları ve nükleer bilimciler, İslam Cumhuriyeti'nin ana başlatıcılarından biri olduğu savaş ateşinde yanmaktadır. Ancak bu savaşın devam etmesinin ve İslam Cumhuriyeti rejiminin İsrail ve Amerikan hükümetleriyle bombardıman ve füze çatışmasının sonuçları bununla sınırlı kalmayacaktır.

Bu askeri çatışma ve İran'daki savaş atmosferinin yoğunlaşması, güvensizliğin yayılması, nükleer radyasyon riski, yoksulluk ve ekonomik sefaletin yanı sıra, her şeyden önce emek ve kitle mücadelelerinin ilerlemesini ve gelişmesini ve İslam Cumhuriyeti rejiminin devrimci yoldan yıkılması için mücadeleyi sekteye uğratmaktadır. İslam Cumhuriyeti rejimi, savaş atmosferini, baskı ve polis devleti koşullarının yoğunlaştırılmasını kullanarak İslami sistemin devrimci yollarla yıkılması mücadelesinin gelişimini sekteye uğratmak ve bu hareketi ve iç düşmanı bastırmak istemektedir. ABD hükümeti hala İslam Cumhuriyeti'ni devirmek niyetinde değil, daha ziyade İsrail operasyonlarının baskısını da ekleyerek İslam Cumhuriyeti rejimini nükleer krizle ilgili müzakerelerde teslim olmaya zorlamak istiyor. Ancak İslam Cumhuriyeti şimdiye kadarki maceralarına devam ederek İran topraklarında uranyum zenginleştirmekte ısrar ederse, askeri ve füze çatışması devam edecek ve bombalamalar sürdükçe, burjuva ve sağcı muhalif güçlerin yardımıyla alternatif bir hükümet kurma ve İslami hükümeti devirme girişimi, ABD ve İsrail'in Ortadoğu'da istedikleri bölgesel düzeni ilerletme projesinin bir parçası haline gelecektir. Nükleer bir İslami hükümetin ABD ve İsrail'in arzuladığı bölgesel düzende yeri yoktur.

Bu nedenle, defalarca vurguladığımız gibi, İslam Cumhuriyeti rejiminin nükleer program nedeniyle ABD ve İsrail ile yaşadığı savaş ve çatışmanın İran ve bölge işçi sınıfı ve halkının çıkarlarıyla hiçbir ilgisi yoktur. İslam Cumhuriyeti rejimi, hayatta kalma stratejisi doğrultusunda, toplumun zenginliğinden ve İran işçi ve emekçilerinin çektiği acı ve sömürünün sonuçlarından elde edilen yüz milyarlarca doları, dumanı doğrudan İran halkının gözüne giren nükleer proje ve programlara harcamıştır. İslam Cumhuriyeti rejiminin ABD ve İsrail ile savaşı ve çatışması, şimdiye kadarki politikaların bir devamıdır ve her iki tarafta da gerici ve kapitalist bir savaş ve çatışmadır. Bu savaşın yayılma tehlikesinden kurtulmak için İran işçi sınıfı, emekçileri ve özgürlükçü insanlarının İslam Cumhuriyeti'ne karşı mücadeleyi genişletmek ve yoğunlaştırmaktan, saflarını örgütlemek için daha yoğun bir çaba sarf etmekten ve kitlesel bir ayaklanma ve İslam Cumhuriyeti rejiminin devrimci bir şekilde yıkılması için ülke çapında bir önderlik oluşturmaktan başka seçeneği yoktur. Bazı burjuva muhalefet güçlerinin heveslenmesine ve halkı, yüksek derecede örgütlenme ve beceri gerektiren ve henüz gerçekleştirmeye hazır olmadıkları bir ayaklanma gibi erken önlemlere yönlendirmesine izin verilmemelidir.

İran Komünist Partisi, bu gerici savaşı ve çatışmayı kınarken, İran'ın tüm işçilerini, emekçilerini ve özgür insanlarını İslam Cumhuriyeti'nin devrimci yollarla yıkılması için mücadeleyi genişletmeye ve yoğunlaştırmaya çağırır ve işçi hareketinin ve diğer ilerici toplumsal hareketlerin aktivistlerini ve liderlerini örgütlenme çabalarını genişletmeye ve ülke çapında eşgüdümlü bir liderlik oluşturmaya çağırır. İran ve bölge halkları ancak İslam Cumhuriyeti'nin devrimci yoldan devrilmesinin önkoşullarını hazırlama çabalarını ve mücadelesini hızlandırarak ve yoğunlaştırarak bu cani rejimden kurtulabilir, burjuva ve sağcı muhalif güçlerin halkın sırtından bir alternatif yaratma çabaları boşa çıkarılabilir ve Ortadoğu'nun işçilerinin ve ezilen halklarının önüne ABD ve İsrail'in emperyalist ve gerici bölgesel düzenine karşı parlak bir ufuk açılabilir.

Bu gerici savaşa hayır!

Kahrolsun İslam Cumhuriyeti rejimi!

Yaşasın özgürlük, eşitlik ve işçi hükümeti!

İran Komünist Partisi Merkez Komitesi

18 Haziran 2025

kaynak: https://cpiran.org
çeviri: Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv

Fedaiyan Komünistler Birliği Örgütü (İran) - Barış Ancak Örgütlü Mücadeleyle Mümkündür

13 Haziran 2025  

Bu sabah,  13 Haziran 2025 tarihinde, İsrail'in İran'ın askeri, nükleer ve telekomünikasyon altyapısına yönelik ülke çapında ve organize saldırıları başladı ve devam ediyor. İslam Cumhuriyeti rejiminin İsrail şehirlerine yönelik misilleme füze saldırıları bölgede yıkıcı bir savaşın daha fitilini ateşledi.

Siyonist rejimin ABD'nin açık koordinasyonu ve üç Avrupa hükümetinin açık desteğiyle İran'a yönelik saldırısı, sadece nükleer müzakerelerin fiilen sona ermesi değil; aynı zamanda bölgeyi yıkıcı bir savaşın eşiğine sürüklemek üzere önceden planlanmış bir projenin son adımıdır. ABD ile beş tur süren sonuçsuz müzakerelerin hemen ardından İran'ın nükleer programına karşı Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı Yönetim Kurulu'nda bir kararın kabul edilmesi, önceden kararlaştırılmış olan saldırıyı meşrulaştırmak için sadece bir “diplomatik maske” idi.

Böyle bir anda ihtiyatlı analizlere ya da hayali umutlara bel bağlanamaz. Savaş başladı ve ilk saatlerde açıkça görüldüğü üzere, ilk kurbanlar, nükleer politika kararlarında ya da askeri yanıtların oluşturulmasında hiçbir rolü olmayan, ancak her zaman yaptırımların, sansürün, yoksulluğun ve baskının hedefi olan ve şimdi bombalanan siviller oldu.

Son yirmi yıldır nükleer programı siyasi avantaj elde etmek, ülke içindeki baskıyı meşrulaştırmak ve yıkıcı yaptırımlara zemin hazırlamak için bir araç olarak kullanan İslam Cumhuriyeti'nin iktidar yapısı, artık bırakın asıl düşmanı olan emekçi kitleleri, kendi komutanlarını bile İsrail devlet teröründen koruyamayacak kadar güçsüzdür.

Bu proje, “ulusal bağımsızlık ve güvenliği” sağlama bahanesi altında, tecrit, yaptırım, baskı, yolsuzluk ve izolasyonla ağırlaşan sömürüyü yoğunlaştırmak ve İslam Cumhuriyeti'nin toplumsal taleplere yanıt vermedeki yetersizliğini örtbas etmek için bir bahaneden başka bir şey olmamıştır. Bugün Natanz'a yapılan saldırı ve radyoaktif maddelerin açığa çıkma ihtimali, onlarca ilde kentsel altyapının hedef alınması ve vatandaşların güvenliğine yönelik artan tehditle birlikte bu politikaların sonuçları açıkça görülmektedir.

Meşruiyetten yoksun, halktan intikam almak isteyen bir hükümet

İnternetin kapatılması, savaş karşıtı aktivistlerin baskı altına alınacağı tehdidi, hapishanelerin ziyaretçilere kapatılması ve kamusal alanlardaki boğucu atmosferin yoğunlaştırılması, hükümetin mevcut krizde hiçbir payı olmayan insanlardan intikam alma kararlılığının işaretleridir. Yabancı müdahalesi ve Devrim Muhafızları komutanlarına yönelik suikast, iç baskı ve polisiye ortamın yoğunlaştırılması için yeni bir bahane haline gelmiştir. Toplumsal destekten yoksun bir rejim, asıl düşmanını her zaman coğrafi sınırlarda değil, sokaklarda, üniversitelerde, fabrikalarda ve vatandaşların evlerinde arar.

Bu koşullarda, faşist İsrail antitesinin açık ve koşulsuz bir şekilde kınanması gereken askeri saldırısına karşı herhangi bir duruş, ancak İslam Cumhuriyeti, monarşistler, Halkın Mücahitleri ve savaş çığırtkanı milliyetçilerle net bir sınır çizilmesi ile birlikte olduğunda gerçek bir anlam ve geçerliliğe sahiptir. Tel Aviv ve Washington'dan Farsça yayın yapan uydu kanallarına kadar İran'ı bombalamak için ağızlarından köpükler saçanlar, en az baskıcı iktidar rejimi kadar halk düşmanıdırlar.

Gerçek yanıt, birini diğerine karşı desteklemek değil, ne rejim reformu yanılsamasına ne de dış müdahale umuduna değil, ezilen ve sömürülen halk kitlelerinin kendi kaderlerini belirleme konusundaki örgütlü gücüne dayanan örgütlü ve amaç odaklı bir mücadeleyi sürdürmek için devrimci bir sol cephede örgütlenmeye ve birleşmeye çalışmaktır.

Pasiflikten inisiyatife

İşçi sınıfı içinde gerçek kökleri olan devrimci bir partinin yokluğunda, mevcut dağınık toplumsal güç kendini bir örgütlülüğe dönüştürmeyecektir. Ancak bu gerçek pasiflik için bir bahane olmamalıdır. Mevcut kritik anda sol, sosyalist ve anti-kapitalist güçlerin görevi, sekterlikten ve aşındırıcı rekabetten kaçınarak ve geniş ve birleşik bir devrimci sol cephede birliğe doğru ilk adımları atarak işyerlerinde ve hayatın içinde inisiyatifi ele geçirmektir.

Savaşın, ölümlerin, baskı ve zulmün son bulması ancak kitlelerin örgütlenmesine bağlıdır.

Kapitalist düzenin sürekli savaş, ayrımcılık, yoksulluk ve yerinden edilme ürettiği bir dünyada barış ahlaki bir slogan değil, ancak kapitalist baskı ve sömürüye, tahakküm ve şiddete dayalı yapıları yıkmaya yönelik siyasi ve sınıfsal bir mücadelenin sonucu olabilir. Bugün bu mücadele İran'da, Gazze'de ve dünyanın dört bir yanında iç içe geçmiş durumdadır. Dolayısıyla İran'daki özgürlük ve sosyal adalet mücadelesini emperyalizme ve Siyonizme karşı küresel dayanışmayla birleştirmek, sosyalist umudu ve bölgesel ölçekte devrimci bir alternatifi yeniden inşa etme sürecinin bir parçasıdır.

Şimdi bunu açıkça söylemenin zamanıdır:

Savaşa değil, rejime değil;

Ne yaptırımlara ne de dış müdahaleye;

Ne baskıya ne de sessizliğe.

Sınıf mücadelesine ve toplumsal devrime evet 

Radikal dönüşüm için kitleleri örgütlemenin güçlü rüzgarı

Fedaiyan Komünist Birliği Örgütü 

kaynak: https://fedayi.org
çeviri: Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv

The Left Movement and Komalah: The Backbone of Social Resistance in Kurdistan

Asad Rostami

23.05.2025

A response to the distorted and speculative statements of Khaled Azizi, spokesperson for the Kurdistan Democratic Party of Iran

Sol Hareket ve Komala: Kürdistan'da Toplumsal Direnişin Omurgası

İran Kürdistanı Demokrat Partisi sözcüsü Halid Azizi'nin çarpıtılmış ve spekülatif açıklamalarına bir yanıt

Asad Rostami / komalah.org

23.05.2025

Kürdistan bir kez daha siyasi ve toplumsal dönüşümlerin merkezinde yer alırken ve Kürdistan'ın devrimci halkı zulme, yoksulluğa, ayrımcılığa ve eşitsizliğe karşı mücadelenin ön saflarında yer alırken, İran Kürdistanı Demokrat Partisi'nin resmi sözcüsü Halid Azizi, partinin televizyonunda ve sosyal medyada yayınlanan bir konuşmasında sol harekete ve özellikle de bu hareketin belkemiği olan Komala [İran Komünist Partisi Kürdistan Örgütü - ç.n.]'ya karşı histerik ve çarpıtılmış bir saldırı başlattı. Bu radikal ve tarihsel hareketi “sosyalist bloğun taşeronu” olarak nitelendirdi ve Kürt hareketine zarar vermekle suçladı ki bu temelsiz, tarihsel destekten yoksun ve siyasi sonuçları bakımından tehlikeli bir iddiadır.

Bask Ülkesi Komünist Partisi'nin Kuruluş Belgesi, 1935

Bask Ülkesi Komünist Partisi'nin kuruluş kongresi Haziran ayı başında Vizcaya’da gerçekleştirildi.

Şu ana kadar, ulusal ve sosyal kurtuluş programıyla,  — İspanya Devleti'nden ayrılma hakkı da dahil olmak üzere— ezilen ulusların kendi kaderini tayin hakkı için mücadele eden tek parti İspanya Komünist Partisi olmuştur. Bu politikaya bağlı olarak, Komünist Enternasyonal ve İspanya Komünist Partisi, Katalonya komünistleriyle mutabık kalarak Katalonya Komünist Partisi'ni kurmuş, bu parti Katalan halkının ulusal ve sosyal kurtuluş mücadelesinde önemli başarılar elde etmiştir.

Bask Ülkesi Komünist Partisi'nin kuruluşu da, İspanya'daki kardeş partimizin ve Komünist Enternasyonal’in ulusal ve sosyal kurtuluş politikasının bir teyidi niteliğindedir.

KPD-Roter Morgen - TDKP önderliği: Türkiye'nin komünist partisinin tasfiyecileri*

ROTER MORGEN, No. 6 / 2007

Türkiye Devrimci Komünist Partisi (TDKP), 1980 yılında, Türk ordusunun faşist darbesinden kısa bir süre önce kuruldu. Kuruluşu, Türkiye işçi sınıfının ve halklarının büyük devrimci mücadele iradesinin bir ifadesiydi. Dünyanın dört bir yanındaki komünistler, uzun bir süre boyunca TDKP'ye ve onun Türkiye'deki zorlu illegalite koşulları altında sürdürdüğü mücadeleye umutla baktılar.

Ancak bugün bu parti artık varlığını sürdürmüyor.

TDKP'nin lider kadrosu, örgütsel yapılarını temelden yok etti. 

Komünist Platform (Norveç) - Batılılar Suriye'deki “ılımlı” kelle avcılarını alkışlıyor

Jan R. Steinholt, Revolusjon*

11 Aralık 2024

Kasaplar Suriye’nin kadavrasını pay ediyor. Carlos Latuff tarafından çizilmiştir.

Suriye trajedisi İsrail için bir ödül, Direniş Ekseni için ise stratejik bir yenilgidir. Aynı zamanda Rusya için de stratejik bir yenilgidir, Ukrayna'da olası bir barış çözümüyle telafi edilebilecek olsa bile.

Kana susamış cihatçı komutan ve “emir” Ahmed al-Sharaa, daha çok bilinen adıyla Ebu Muhammed el Colani, Suriye'nin yeni devlet başkanı olmaya hazırlanıyor. Suriye'de Esad ailesinin ve Baas Partisi'nin dönemi sona erdi ve Batı, cihatçıların Şam'a girmesini büyük bir coşku ve tezahüratla kutluyor.

Mayıs'ta acımasız emir, Aralık'ta pragmatik ve ılımlı isyancı

El Colani, El Kaide'nin resmi Suriye kolu olarak kurduğu kötü şöhretli Nusra Cephesi'nin isim değiştirmiş hali olan Heyet Tahrir el-Şam’ın (HTŞ) lideridir. Bu olay 2011 yılında, Iraklı El Kaide lideri El Bağdadi'nin doğrudan emriyle, sözde Arap Baharı Şam'a ulaştığında, Bağdadi'nin Irak Şam İslam Devleti'ni (IŞİD) ilan etmesinden iki yıl önce gerçekleşti. Colani o kadar kana bulandı ki 2017'de ABD Colani’nin nerede olduğuna dair bilgi için 10 milyon dolar ödül koydu.

Aranan kafa kesiciden ılımlı kurtarıcıya dönüşüm

Artık bunun bir önemi yok. Neredeyse tüm Batı medyasına ve devlet başkanlarına göre birdenbire bir kahraman ve kurtarıcı haline geldi. Seçilmiş Başkan Donald Trump kısmi bir istisna. X'te (eski adıyla Twitter) “Unutmayın, tüm bu insanlar binalarımıza uçak göndermek istiyor” yorumunu yaptı.

Kötüden çok daha kötüye

Medyada çizilen anlatı, şu anda Moskova'ya sığınmış bulunan Beşar Esad'ın Suriye'yi ekonomik olarak yerle bir eden bir canavar olduğu yönünde. Halkı açlığa mahkum eden Batı yaptırımlarından ve kuzeydoğudaki ABD işgalcilerinin ülkenin petrol kaynaklarını ele geçirip çaldıklarından hiç söz edilmiyor.

Batı'nın ve İsrail'in yeni hamisi, Nusra Cephesi'nin eski lideri HTŞ komutanı Colani ile kıyaslandığında Esad ailesi pazar okulu öğretmenleri gibi görünüyor. [HTŞ çatısı altında bir araya gelen -ç.n.] 37 farklı silahlı grup, siyasi muhaliflerin, Hıristiyanlar, Aleviler ve diğer dini azınlıkların ve birbirlerinin kafalarını kesmeye başladığında, milyonlarca Suriyelinin eski yozlaşmış rejimi bile özleyebilecekleri düşünülemeyecek bir şey değildir.

Baba-oğul Hafız ve Beşar Esad onlarca yıl boyunca baskıcı bir rejimi yönettiler. Ayrıca, Suriye laikti (Esad ailesi Alevi dini azınlığa mensuptu) ve Baas Partisi'nin Suriye'si nesiller boyunca bir dizi Filistinli direniş örgütü için nispeten güvenli bir sığınak oldu. Rejimin baskısı genel olarak örgütlü muhalefeti kapsamakla birlikte öncelikli olarak İslamcı ve mezhepçi hareketlere yönelmiştir.

Esad tuzağa düştü

13 yıldır İsrail ve Katar tarafından finanse edilen terörist gruplara karşı verilen savunma mücadelesi, Esad'ın iki cepheli bir savaş başlatmasını etkili bir şekilde engelledi. Suriye, Siyonist devlete topyekûn savaşa girmek için bir bahane vermekten korktuğu için, İsrail'in Suriye topraklarına yönelik düzenli füze ve hava saldırılarına yıllarca karşılık vermeden katlandı. Eğer Suriye düşmana askeri olarak karşı koyacak cesarete ve kapasiteye sahip olsaydı, Suriye, Filistin ve Lübnan'daki durum farklı olabilirdi. Şu andakinden daha kötü veya daha iyi olabilirdi. Hangisi olurdu asla bilemeyeceğiz.

Suriye, Türkiye, İran ve Rusya arasındaki Astana görüşmelerinin ardındaki fikir, Türkiye'nin İdlib'deki HTŞ çetelerini kontrol altında tutacağı ve böylece Esad'ın güvenliğini sağlayacağı şeklindeydi. Suudi Arabistan ve diğer Arap devletleri Suriye'yi 2023'te yeniden birliğe dahil ettiklerinde Esad'ın bir tuzağa düşürüldüğüne işaret eden birçok gösterge var. Şam rejimi bu diplomatik yumuşamanın Körfez ülkelerinin İslamcı uzantılarının Suriye'de iktidarı devirmeye yönelik yeni girişimlerine karşı bir sigorta poliçesi olduğuna inanıyordu. Bu nedenle İran ve Rusya'nın askeri desteğini sonuna kadar reddettiği söyleniyor. Ve bir noktadan sonra geri dönmek için iş işten geçmişti. 

Rus yenilgisi

29 Kasım gibi geç bir tarihte Ruslar Esad'ı, belki de Tartus'taki deniz üssü ve Hmeymim'deki hava üssünü güvence altına almanın bir parçası olarak, sözümona daha “meşru” isyancı gruplarla müzakere etmeye ikna etmeye çalıştı ancak Esad bunu reddetti. Rusya'nın Lazkiye vilayetindeki üslerin akıbeti konusunda yeni rejimle anlaşmaya vardığı ve diplomatik söylemini değiştirdiği bildiriliyor.

Üsler 1971'den bu yana Rusya'nın ve eski Sovyetler Birliği'nin bölgedeki tek doğrudan askeri dayanağı konumundaydı. Bunları kaybetmek Rusya için önemli bir yenilgi olacaktır. Ancak Rusya için BRICS ittifakının geleceği gibi daha da önemli şeyler söz konusu. Rusya’nın ortak devlet olarak gördüğü Türkiye, BRICS devletleri olan Rusya, Çin ve İran ile doğrudan bir çarpışmaya girme rotasında. ABD ve NATO'nun diğer uzantıları olan Mısır ve Birleşik Arap Emirlikleri de BRICS üyesi. 

Suudi Arabistan çuvallamazsa, eski Türk-Amerikan rüyası olan Katar'dan Türkiye'ye Suriye toprakları üzerinden bir petrol ve doğalgaz boru hattının önü açılmış olacak. Bu hat hem İran hem de Rusya'dan gelen petrolün yerini alabilir. Esad bu planlara ayak diredi. Katar da Suriye'deki vekil milislerine daha fazla para ve silah aktararak karşılık verdi. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ve Katar Emiri Al Sani'nin Müslüman Kardeşler aracılığıyla kurulan ilişkiler de dahil olmak üzere çeşitli düzeylerde müttefik oldukları unutulmamalıdır.

Ukrayna için pazarlık

Bazı kaynaklar Vladimir Putin ile Washington'daki yeni Trump yönetimi arasında gizlice bir anlaşma yapıldığına inanıyor. Kısaca, Trump'ın Ukrayna'nın Rusya'nın taleplerini büyük ölçüde karşılayan bir barış anlaşmasına girmesini sağlaması karşılığında Rusya'nın ABD'nin Orta Doğu'da istediğini yapmasına izin vereceği (İran muhtemelen önemli bir istisna olmak kaydıyla) söyleniyor.

Söylentiler, Trump'ın sosyal medyada yaptığı ve müstakbel ABD başkanının Ukrayna'da ateşkes çağrısında bulunduğu ve gönülsüz Volodimir Zelenski'nin ağzından Ukrayna'nın zayıflamış bir Rusya ile barış anlaşması yapmak istediğini söylediği bazı açıklamalarla destekleniyor.

Batılı ve Norveçli siyasetçiler ve “uzmanlar” sinyalleri aldılar ve şimdi söylemlerini buna göre uyarlıyorlar. Dışişleri Bakanı Espen Barth Eide, son iki yıldır duymaya alıştığımız zorunlu savaş çığlıklarının aksine, “barış çözümü” ve “Ukrayna” gibi kelimeleri aynı paragraf içinde kullanmaya başladı. Oysa aynı Eide'nin “Rusya ve Ukrayna arasında bir uzlaşma istemiyoruz” demesinin üzerinden sadece iki ay geçti. Barış anlaşması [Rusya’ya verilmesi düşünülen -ç.n.] bir ödündür.

Filistin için bir geriye gidiş

“Suriye'de yaşananlar Lübnan'daki Hizbullah ve özellikle de Filistin direnişi için ciddi bir geriye gidiştir. Suriye, İran'dan Lübnan'a silah sevkiyatı için çok önemli bir geçiş güzergahı olmuştur.

İdlib'den başlayan yıldırım harekâtı Türkiye, İsrail ve ABD ile yakın işbirliği içinde gerçekleşti. İsrail'in aylardır Suriye hedeflerini her gün bombalaması ve Türkiye'nin baskısı şeklindeki başlangıç, Suriye'de bir tür güç paylaşımına yönelik Türk-Siyonist planına tanıklık etmektedir. Her ne kadar Pentagon ve CIA, Suriyeli, Türkmen ve Kürt milislerden oluşan kendi savaşçı gruplarını beslese de, bu Türk-Siyonist planı ABD tarafından da desteklenmektedir. Türkiye ve ABD, terör örgütlerinin boşluğu doldurmasını önlemek için Suriye içinde “kendi” himaye ettikleri güçler lehine bombalama ve topçu saldırıları gerçekleştiriyor!

Kökleri El Kaide'ye dayanan “İslamcılar” hakkında komik olan şey, Siyonist İsrail devletiyle hiçbir anlaşmazlıklarının olmamasıdır. Aksine onlar için İsrail; Şii ağırlıklı “Direniş Ekseni”ne, özellikle de İran, Hizbullah, Irak'taki Şii milisler ve Gazze'deki Sünni Hamas'a karşı mücadelede bir müttefik ve dosttur.

İsrail doğuya doğru genişliyor

“Kurtarıcılar” Şam'ı alır almaz İsrail, her zamanki gibi bütün uluslararası hukuku ihlal ederek Golan Tepelerindeki tampon bölgeyi işgal etti. Şam'ın “kurtarılmasından” bu yana İsrail, HTŞ, SMO ve ÖSO terör gruplarının en ufak bir tepkisiyle karşılaşmadan Suriye'de yüzlerce hedefi vurdu. İsrail medyası hava saldırılarını, ülkenin hava kuvvetlerinin tüm tarihi boyunca gerçekleştirdiği en büyük saldırılar olarak tanımlıyor. Bu da bir şey ifade ediyor. Donanma da füze saldırılarına katıldı ve Suriye'nin deniz kuvvetlerini imha etti. Saldırıların bahanesi silah stoklarının “yanlış ellere” geçmesini önlemek. İsrail'in “isyancılara” yaptığı silah ve teçhizat sevkiyatının izlerini silme çabası içinde olması da bir o kadar muhtemeldir. İsrail güçlerinin Suriye başkentinin birkaç mil batısına kadar ilerlediğine dair çeşitli haberler gelmektedir. Norveçli BM elçisi Geir O. Pedersen'in İsrail'e saldırıları durdurması için yaptığı çağrılar şu ana kadar karşılık bulmadı.

Suriyeliler zararına gerçekleştirilecek Büyük İsrail

İslamcıların Şam'ı ele geçirmesinden iki gün sonra İsrail'in uluslararası alanda yargılanmak üzere aranan kişi durumundaki Başbakanı Benjamin Netanyahu 99 gün aradan sonra ilk basın toplantısını düzenledi.

Netanyahu, “Söz verdiğim gibi Orta Doğu'nun çehresini değiştiriyoruz” dedi. İsrail Devleti onlarca yıldır görülmedik şekilde bölgemizdeki bir güç olarak konumunu sağlamlaştırıyor.” “Kim bizimle işbirliği yaparsa büyük kazançlar elde eder. Kim bize saldırırsa büyük kayıplar yaşar” dedi ve hem İsrail'in hem de Suriyelilerin yararına olacak farklı bir Suriye görmek istediğini sözlerine ekledi.

Bu mesajdan, Büyük İsrail'in Suriyeliler zararına gerçekleştirileceği sonucunu rahatlıkla çıkarabiliriz. Ya Şam'ın önde gelenleri İsrail'in dediğini yapacak ya da İsrail, ABD ve NATO'dan, iktidara getirdikleri teröristlere karşı yeni bir “terörle savaş” bekleyeceğiz.

* Revolusjon, Norveç'te faaliyet yürüten Komünist Platform-Marksist-Leninistler örgütünün yayın organıdır. 
kaynak: https://www.revolusjon.no/globalt/midtosten/vestlig-jubel-for-moderate-hodekappere-i-syria
çeviri: Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv

Not: Bu belgede dile getirilen bazı görüşler Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv'in görüşleriyle örtüşmeyebilir. Bilgilendirme amacıyla Türkçeleştirilmiştir. Saptadığınız çeviri hatalarını veya belgenin içeriğiyle ilgili eleştirilerinizi imlarchive1917@gmail.com e-posta adresimize iletebilirsiniz.

Western cheers for “moderate” headhunters in Syria

By: Jan R. Steinholt, Revolusjon!

December 11, 2024

The butchers distribute the Syrian carcass. Illustration by Carlos Latuff.

The Syrian tragedy is a trophy for Israel and a strategic defeat for the Axis of Resistance. It is also a strategic defeat for Russia, albeit with a possible peace solution in Ukraine as compensation.

The bloodthirsty jihadist commander and “emir” Ahmed al-Sharaa, better known as Abu Mohammad al-Jolani, is poised to become Syria's new head of state. The era of the Assad family and the Ba'ath Party in Syria is over, and the West is celebrating the jihadists' march into Damascus with fanfare and cheers.

Brutal ruler in May, pragmatic and moderate rebel in December

Al-Jolani is the leader of Hay'at Tahrir al-Sham (HTS), a name change for the notorious Nusra Front he built up as al-Qaeda's official Syrian branch. This happened in 2011, on the direct orders of Iraqi al-Qaeda leader al-Baghdadi, when the so-called Arab Spring reached Damascus, two years before Baghdadi declared the Islamic State of Iraq and the Levant (ISIL). Jolani is so soaked in blood that in 2017, the US offered a $10 million reward for information about his whereabouts.

Transformed from wanted beheader to moderate liberator

Now it doesn't matter. He has suddenly become a hero and a liberator, according to almost all Western media and heads of state. President-elect Donald Trump is a partial exception. “Remember, all these people want to send planes into our buildings,” he commented on X (formerly Twitter).

From bad to much worse

The narrative painted in the media is that Bashar al-Assad, now in Russian asylum in Moscow, was a monster who ran Syria into the ground economically. They fail to mention the Western sanctions that have starved the population; and they do not mention that the American occupiers in the northeast have seized and stolen the country's oil resources.

Compared to the West's and Israel's new protégé, HTS commander Jolani with a past as leader of the Nusra Front, the Assad family seems like Sunday school teachers. When the 37 different militias start chopping off the heads of political opponents and religious minorities such as Christians and Alawites, as well as each other, it is not inconceivable that millions of Syrians will miss the corrupt regime that was.

Father and son Hafez and Bashar al-Assad ruled a repressive regime for many decades. Yet Syria was secular (the Assad family belonged to the Alawite religious minority), and the Ba'ath Party's Syria has for generations been a relatively safe haven for a number of Palestinian resistance organizations. The regime's repression has encompassed organized opposition in general, while has primarily targeted Islamist and sectarian movements.

Assad fell into the trap

The 13-year defense campaign against Israel- and Qatar-funded terrorist groups has effectively prevented Assad from launching a two-front war. For several years, Syria has put up with regular Israeli missile and air strikes against Syrian territory without responding to the attacks - for fear of giving the Zionist state a pretext to go to all-out war. If Syria had had the courage and ability to defy the enemy militarily, the situation in Syria, Palestine and Lebanon might have been different. Either for the worse or for the better. We will never know.

The idea behind the Astana negotiations between Syria, Turkey, Iran and Russia was that Turkey would keep a lid on the HTS gang in Idlib and thereby reassure Assad. There are several indications that Assad was tricked into a trap when Saudi Arabia and other Arab states brought Syria back into the fold in 2023. The regime in Damascus believed that the diplomatic thaw would protect against Gulf states Islamist offshoots attempting to topple itself. That's why he is said to have refused military support from Iran and Russia until the very end. And then it was too late.

Russian defeat

As late as November 29, the Russians tried to persuade Assad to negotiate with the more “legitimate” rebel groups, perhaps as part of securing the naval base in Tartus and the air base in Hmeimim, but Assad said no. Russia is said to have reached an agreement with the new regime on the fate of the bases in Latakia province and has changed its diplomatic rhetoric.

Since 1971, the bases have been Russia's and the former Soviet Union's only direct military foothold in the region. Losing them would be a significant Russian defeat. But even greater things are at stake for Russia, such as the future of the BRICS alliance. Its partner state Turkey is on a direct collision course with the BRICS states of Russia, China and Iran. Other extended arms of the US and NATO are BRICS members Egypt and the United Arab Emirates.

If Saudi Arabia doesn't screw up, the way is now open for the old Turkish-American dream of an oil and gas pipeline from Qatar to Turkey through Syrian territory. It could replace petroleum from both Iran and Russia. Assad put his foot down on these plans. Qatar responded by funneling even more money and weapons to its proxy militias in Syria. It should not be forgotten that President Tayyip Erdoğan and Al Thani, the Emir of Qatar, are allies on several levels - including through the Muslim Brotherhood.

Bartering for Ukraine

Several sources believe that a deal has been secretly struck between Vladimir Putin and the incoming Trump administration in Washington. The short version is that Russia will let the US act freely in the Middle East - Iran being a notable exception - in return for Trump ensuring that Ukraine enters into a peace agreement that largely meets Russian demands.

The rumors are supported by several statements from Trump on social media, in which the future US president calls for a ceasefire in Ukraine and puts words in the mouth of the reluctant Volodymyr Zelensky that Ukraine wants a peace agreement with a weakened Russia.

Western and Norwegian politicians and “experts” have picked up on the signals and are adapting their language accordingly. Foreign Minister Espen Barth Eide has started using words like “peace solution” and “Ukraine” in the same breath, in contrast to the obligatory war cries we've become so used to hearing over the past two years. Just two months ago, Eide stated that “we don't want a compromise between Russia and Ukraine”. A peace agreement is a compromise.

Setback for Palestine

“What has happened in Syria is a serious setback for Hezbollah in Lebanon, and not least for the Palestinian resistance. Syria has been a crucial transit route for arms supplies from Iran to Lebanon.

The lightning offensive from Idlib took place in close cooperation with Turkey, Israel and the USA. The prelude, in the form of daily Israeli bombing of Syrian targets for months and pressure from Turkey, indicates to a Turkish-Zionist plan for a form of power sharing in Syria. This is backed by the US, although the Pentagon and the CIA each supply their own warring factions in the flora of Syrian, Turkmen and Kurdish militias. Turkey and the US carry out bombing and artillery attacks inside Syria in favor of “their” respective protégés, officially to prevent terrorist organizations from filling the vacuum!

Ironically, the “Islamists” with roots in al-Qaeda is that they have no differences with the Zionist state of Israel. On the contrary, for them Israel is an ally and friend in the fight against the Shia-dominated so-called resistance axis, in particular Iran, Hezbollah, Shia militias in Iraq and Sunni-oriented Hamas in Gaza.

Israel expands eastwards

As soon as the “liberators” had taken Damascus, Israel occupied the buffer zone on the Golan Heights, as usual in violation of all international law. Since the “liberation” of Damascus, Israel has attacked hundreds of targets in Syria, without the terrorist groups HTS, SNA and SFA protesting in the slightest. Israeli media describe the air strikes as the largest the country's air force has carried out in its entire history. This must mean something. The navy has also participated in missile attacks, sinking the Syrian navy. The pretext for the attacks is to prevent weapons stockpiles from falling into the “wrong hands”. It is just as likely that the aim is to erase traces of Israeli deliveries of weapons and equipment to the “rebels”. Several reports suggest that Israeli forces have advanced to a few miles west of the Syrian capital. Calls from the Norwegian UN envoy Geir O. Pedersen for Israel to stop the attacks have so far fallen on deaf ears.

Greater Israel to be realized at the expense of the Syrians

Two days after the Islamists captured Damascus, Israel's internationally sought-after Prime Minister Benjamin Netanyahu held his first press conference in 99 days.

“We are transforming the face of the Middle East, as I promised,” Netanyahu said. “The State of Israel is establishing its status as a power in our region, as it has not been for decades.” “Whoever cooperates with us reaps great benefits. Whoever attacks us loses greatly,” he said, adding that he wants to see a different Syria, for the benefit of both Israel and Syrians, reports Times of Israel.

From this message, we can easily conclude that Greater Israel will be realized at the expense of the Syrians. Either the headhunters in Damascus comply with Israel's demands, or we can expect a new “war on terror” from Israel, the US and NATO against the same terrorists they helped bring to power.

source: https://www.revolusjon.no/globalt/midtosten/vestlig-jubel-for-moderate-hodekappere-i-syria
translated by International Marxist-Leninist Archive

Tunus İşçi Partisi'nin Suriye'de Esad rejiminin düşmesi hakkında açıklaması

10 Aralık 2024

Suriye'de Beşar Esad rejiminin düşmesinin ardından:

Suriye halkının, emperyalist güçlere ve Siyonist düşmana karşı özgür, birleşik, demokratik ve adil bir Suriye çerçevesinde kendi kaderini belirlemesini destekliyoruz.

8 Aralık Pazar günü dünya, Türkiye, Amerika ve Siyonizm tarafından desteklenen eli kanlı terörist gruplar olan Heyet Tahrir el-Şam ve Milli Ordu güçlerinin, Siyonist varlık ile Lübnan direnişi arasında ateşkesin imzalandığı gün olan 27 Kasım 2024'te Türkiye'nin Suriye'nin kuzeybatı sınırından Suriye'nin en önemli şehirlerine (Halep, Hama, Humus ve Şam) doğru kapsamlı bir saldırı başlattıktan sonra Şam'a girmesiyle, şafak vakti Suriye rejiminin düştüğü ve Beşar Esad'ın "bilinmeyen bir yere" kaçtığı haberleriyle uyandı:

Saldırı gerçekleştirildi ve şehirlere fazla direniş gösterilmeden birbiri ardına girildi ve ordu her seferinde “yeniden konuşlanma” veya “kan dökülmesinden duyulan endişe” bahanesiyle geri çekilmeye devam etti. Daha sonra, Rusya, İran ve Türkiye arasındaki Doha toplantısında onaylandığı anlaşılan, Beşar Esad'ın terk edildiği ve hükümetine, ordusuna, güvenliğine, parlamentosuna ve rejiminin tüm kurumlarına, Türkiye'nin Rusya'ya bazı hayati çıkarlarının tehlikeye atılmayacağına dair verdiği garantiler karşılığında, iktidarı yeni işgalcilere “barışçıl” bir şekilde devretmesi için yeşil ışık yakıldığı önceden yapılan anlaşmaların sözkonussu olduğu doğrulandı.

Tunus İşçi Partisi, yarım yüzyılı aşkın bir süredir Esad ailesi rejimi altında en büyük adaletsizliklere maruz kalan Suriye halkına desteğini yenilerken ve onların haklı ve meşru demokratik özlemlerine olan zaferini ifade ederken, Suriye halkını işgalcileri uyarmaya çağırır:

- Suriye halkını yeni işgalcilere karşı dikkatli olmaya çağırır çünkü onlar kurtarıcı değil, sömürgeci güçlerin, Siyonist varlığın ve Erdoğan Türkiye'sinin hizmetkârlarıdır ve Suriye'nin birliğini parçalamayı, Suriye'de ve bölgede nüfuz alanlarını paylaşmayı, özellikle de direnişi yenmeyi ve Filistin davasını gömmeyi amaçlayan projelerinin hizmetkârlarıdır. Kurtuluşa ulaşmak için Esad ailesinin despot rejiminden kurtulmak yeterli değildir, ancak Suriye'nin yeni işgalcilerin elinde bir öncekinden daha iğrenç olabilecek yeni bir despot rejimin pençesine düşmemesi için onun yerine kimin geçeceğini göz önünde bulundurmak gerekir.

- Kardeş Suriye halkını ve partiler, örgütler ve sendikalar da dahil olmak üzere demokratik güçlerini, özgürlük, demokrasi ve sosyal adaleti sağlayan, tüm işgalcileri Suriye'den kovarak, ABD, Türk ve Rus askeri üslerini Suriye'den söküp atarak, işgal altındaki Suriye topraklarının özgürleştirilmesine bağlı kalarak, terörist grupların Şam'a gelişinden bu yana genişleyen Siyonist saldırganlığı yenerek, Filistin davasını zafere eriştirecek, Filistin ve Lübnan'daki direnişi destekleyerek ve kucaklayarak ulusal egemenliği yücelten bir ulusal kurtuluş programı etrafında toplanmaya çağırır; ayrıca Suriye'nin bir kriz durumunda olduğuna dair inancını bir kez daha teyit eder.

- Suriye'nin zorbalığa ve diktatörlüğe son veren, tam ve etkin vatandaşlık çerçevesinde özgürlük ve eşitliğe giden yolu açan, yüzyıllardır sömürgeciliğin ve bölge rejimlerinin elinde bir şantaj kartı olan Kürt sorununa demokratik bir çözümü garanti eden bir rejime ihtiyacı olduğuna dair inancını teyit eder.

- Bölgedeki tüm özgürlük ve ilerleme güçlerini, Suriye'de yaşananların ülkelerimiz ve halklarımız üzerindeki yansımalarının ciddiyetinin farkına varmaya, bu kritik anda Suriye halkının yanında sağlam bir şekilde durmaya ve dar hesaplardan kaçınmaya çağırır. Türkiye'deki devrimci ve ilerici güçlere, Erdoğan'ın yayılmacı emellerine karşı çıkmaları ve Suriye'yi terk etmesi, topraklarının egemenliğine saygı göstermesi, terörist grupları desteklemeyi ve gaspçı ve faşist Siyonist varlıkla işbirliği yapmayı bırakması için baskı yapmaları çağrısında bulunur.

- Arap halklarını ve onların devrimci, ilerici ve yurtsever güçlerini, mevcut durumun Filistin halkı, davası ve direnişi ile Lübnan halkı ve direnişi için taşıdığı tehlikenin farkına varmaya çağırır. Yaşanan tüm komplo, darbeler ve saldırılar, “Yüzyılın Anlaşması” ve Trump'ın “İbrahim Anlaşmaları” çerçevesinde gaspçı varlıkla normalleşmeye dayalı “yeni bir dönem” açmak için gömülmek ve sona erdirilmek istenen Filistin meselesine odaklanmaktadır.

- Arap halklarını Esad ailesinin zalim rejiminin yıkılmasından büyük bir ders çıkarmaya çağırır. Tiranlar vatanlar inşa etmez ya da halkları ilerletmez, aksine onları parçalara ayırır, yok eder, aşağılar, geri kalmışlığa mahkum eder ve yabancı sömürgeci güçlerin içlerine sızmasına ve onlara hükmetmesine olanak tanıyan zayıflıklar bulaştırır. Arap halkları şimdi ve burada kaderlerini kendi ellerine almaya ve sağlam demokratik ve halkçı temeller üzerinde kurtuluş ve birliklerini gerçekleştirme yolunda ilerlemeye çağrılmaktadır. Halklarımız özgürlüğü, bağımsızlığı, demokrasiyi, ilerlemeyi ve sosyal adaleti hak etmektedir; bu hakları kazanacak olan ancak onların kendileridir ve bunlar yabancı güçler ya da onların içerideki vekilleri tarafından verilemez.

- Arap bölgemizdeki, özellikle de Körfez'deki sömürü ve ihanet rejimlerinin sahip olduğu görünürdeki istikrarın, dünyanın en geri kalmış, acımasız, zalim ve bireylerin, kadınların ve azınlıkların haklarını ihlal eden bu rejimlerin siyasi, ekonomik, sosyal veya kültürel sağlamlığının değil, geçici koşulların bir sonucu olduğunu, ancak bugün sömürü ve ihanetlerinden, bol fonlarından ve dış korumalarından ve aynı zamanda toplumlarındaki gecikmiş siyasi uyanışlarını yaşadıklarını ve bunun uzun sürmeyeceğini teyit etmektedir. Er ya da geç, kurtuluş rüzgarları onları ve onların sömürgeci ve Siyonist koruyucularını savurup atacaktır.

- Emperyalizme, sömürgeciliğe ve siyonizme düşman olan dünyadaki tüm devrimci ve ilerici demokratik güçleri Suriye halkının yanında durmaya ve ulusal, demokratik ve halkçı bir rejim inşa etme ve tüm yabancı güçleri, orduları, paralı askerleri ve askeri üsleri topraklarından kovma hayallerini gerçekleştirmeleri için onları desteklemeye çağırır. Ayrıca onları, ABD emperyalizmi tarafından sürekli olarak körüklenen bölgedeki gerilimlerin bir sonucu olarak dünya barışına yönelik yıkıcı bir küresel savaş tehdidinin farkında olmaya çağırır.

- Ayrıca Tunus halkını ve ilerici güçlerini, Suriye'de ve tüm bölgede yaşananların siyasi ve güvenlik yansımalarına karşı daha uyanık ve hazırlıklı olmaya çağırır ki bu da kardeş Suriye halkını desteklemeyi, Filistin davasını destekleme çabalarını iki katına çıkarmayı, böylece düşman kampın Filistin halkını davasını tamamen tasfiye etmek için yalıtamamasını ve Suriye'deki otoriter rejimin, sahte seçimlerdeki yüzde 90'lık orana ve baskı aygıtının büyüklüğüne rağmen gerçek halk desteğinden yoksun olduğu için birkaç gün içinde çöktüğü deneyiminden dersler çıkarmayı gerektirir.

İşçi Partisi (Tunus), 10 Aralık 2024

kaynak: https://www.facebook.com/Parti.Travailleurs/posts/pfbid032d4vhQxnMqwJQY18FfA5czPg6sSbmBpJf8Rj4cCTUKFgtZke4zSJiTbHU5AxyGG9l
çeviri: Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv

Not: Bu belgede dile getirilen bazı görüşler Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv'in görüşleriyle uyuşmayabilir. Bilgilendirme amacıyla Türkçeleştirilmiştir. Saptadığınız çeviri hatalarını veya belgenin içeriğiyle ilgili eleştirilerinizi imlarchive1917@gmail.com e-posta adresimize iletebilirsiniz.

Suriye Komünist Partisi (Siyasi Büro)'nun Açıklaması

12 Aralık 2024

Suriye diktatörlüğünün 8 Aralık 2024'te yıkılması, muhalif siyasi partilerin, muhalif silahlı grupların ve diktatörlüğe karşı elleriyle, dilleriyle ve kalpleriyle mücadele veren tüm Suriyelilerin yarım asırlık mücadelesinin sonucudur.

Bu gün, Suriye tarihinde yeni bir sayfa açıldı ve ülkemizi diktatörlük aşamasından demokrasi aşamasına taşıyacak bir geçiş aşamasına girmek için, hiç kimseyi dışlamadan ve çoğunluk ve azınlık ilkesine göre herkesin bu sayfanın yazılmasına katılması gerekiyor ve bu da tüm siyasi, askeri ve sosyal güçlerin katıldığı bir anlaşmayı, uluslararası kararların ruhuna uygun olarak geçiş aşamasının özelliklerini ve süresini çizmeyi, partiler, gruplar ve bireyler için siyasi özgürlükler ve medya özgürlüğü de dahil olmak üzere bu aşamanın çalışma ortamını ve gidişatını tanımlamayı ve bu aşamanın yol haritasını uzlaşmayla hazırlanan ve ardından temelinde seçimlerin yapıldığı bir anayasa ile çizmeyi gerektiriyor.

Bir partinin iktidarıyla başlayıp bir kişinin iktidarıyla devam eden acı bir diktatörlük deneyiminden çıkan ülkemiz, bu deneyimi tekrarlama lüksüne sahip değildir. 8 Mart 1963'ten sonra Suriye'de ya da 1979'da İran'da İslamcıların, liberallerin, komünistlerin, Kürtlerin, Arapların ve Azerilerin katıldığı Şah rejimini deviren devrimden sonra Humeyni ve İslamcıların iktidarı tekellerine almalarında olduğu gibi, 8 Aralık 2024'ten sonra da hiçbir siyasi hareket, parti, kişi, milliyet, din ya da mezhep iktidarı tekeline alamaz ve diğerlerini dışlayamaz.

Çok yaşasın Suriye halkı...

12 Aralık 2024, Şam

kaynak: https://scppb.org/2024/12/12
çeviri: Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv

Not: Bu belgede dile getirilen bazı görüşler Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv'in görüşleriyle örtüşmeyebilir. Bilgilendirme amacıyla Türkçeleştirilmiştir. Saptadığınız çeviri hatalarını veya belgenin içeriğiyle ilgili eleştirilerinizi imlarchive1917@gmail.com e-posta adresimize iletebilirsiniz.

Suriye Komünist Eylem Partisi Yurtdışı Örgütü'nün Güncel Durum Üzerine Bildirgesi

11 Aralık 2024

Suriye halkının özgürlük ve hakları için süregelen mücadelelerin kaçınılmaz bir sonucu olarak, diktatörün bugün Şam’dan kaçtığı haberini almaktan büyük bir memnuniyet duyuyoruz. Bu mücadelelerde, değerli hayatlar feda edildi; direnişçiler ve aileleri büyük bedeller ödediler. Ancak, rejimin devrilmesi yalnızca yolun yarısıdır; diğer ve daha önemli olan kısmı ise tüm Suriye toprakları üzerinde, Golan Tepeleri dâhil olmak üzere, demokratik bir ulusal devletin inşasıdır.

Komünist Eylem Partisi olarak, sivil barışı korumak amacıyla alınan önlemleri büyük takdirle karşılıyor, eski rejimin tutuklama merkezlerinin açılması ve tutukluların serbest bırakılmasını memnuniyetle karşılıyoruz. Ancak bu başarıya, sürekli ve özverili bir çalışma ile devam edilmesinin gerekliliğini vurguluyoruz. Tüm ulusal ve demokratik güçleri, Suriye halkının ve temsilcilerinin tüm kesimlerini kapsayan kapsamlı bir ulusal konferans düzenlemeye çağırıyoruz. Bu konferansın amacı, geçiş süreci için net ve uygulanabilir bir vizyon hazırlamak olmalıdır. Bu süreçte, Suriye halkı olarak bir arada durmalıyız ve ulusal egemenlik, halkın iradesinden doğmalı, dış müdahale olmamalıdır.

Diktatörün ve sembollerinin düşmesi, diktatörlüğün kendisinin düşmesi anlamına gelmemektedir; yıllarca süren despotluk ve baskı ile şekillenmiş mevcut yapı, halkın tüm güçlerinin karar almada yer almasını garantileyen gerçek bir demokratik vizyonla karşılanmadığı takdirde, yeni despotlar üretme kapasitesine sahiptir. Bu yüzden, demokratik değerleri güçlendirecek ve despotizmin herhangi bir biçimde geri dönmesini engelleyecek kapsamlı reformlar çağrısında bulunuyoruz.

Ayrıca, tüm toplumsal güçleri yeniden örgütlenmeye, özellikle işçi ve meslek örgütlerinin, merkezi bir rol oynayarak iktidarın barışçıl bir şekilde el değiştirmesini garanti altına almasına çağırıyoruz. Bu kurumların yeniden inşası, adil bir demokrasiye ulaşmak ve despotluk yıllarında en büyük yükü taşıyan sosyal gruplara fırsatlar sunmak açısından olmazsa olmaz bir adımdır.

Bu bağlamda, despotizm ve tek parti egemenliği projelerine karşı uyarıyoruz; bu tür projeler, Suriye halkının devirdiği, çürümüş yönetimle aynı sonucu doğuracaktır. Tüm siyasi ve toplumsal güçlerin yer alacağı bir Ulusal Meclis’in kurulmasını, bu Meclis’in, Suriye halkının beklentilerini yansıtan yeni bir anayasa hazırlamasını, bunun da demokratik bir seçim süreciyle gerçekleşmesini talep ediyoruz. Seçim sandığı, gelecekteki hükümetin oluşumunda son karar ve belirleyici olmalıdır.

Aynı zamanda, Suriye halkının kaynaklarına yönelik İsrail saldırıları karşısında uluslararası ve Arap dünyasının sessizliğini şiddetle kınıyor ve bu görmezden gelmenin açıklanamaz olduğunu ifade ediyoruz. Mevcut fiili yönetim de, Şam’a kadar ulaşan bu saldırı ve işgale karşı herhangi bir açıklama yapmamıştır, bu da bu saldırılara karşı birleşmiş bir ulusal duruş sergilememiz gerektiğini ortaya koymaktadır.

Özgür ve demokratik bir Suriye amacımızdır, geleceği inşa etmek ise ortak sorumluluğumuzdur.

Suriye Komünist Eylem Partisi - Yurtdışı Örgütü

kaynak: https://www.facebook.com/photo/?fbid=904907945082478
çeviri: Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv

Not: Bu belgede dile getirilen bazı görüşler Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv'in görüşleriyle örtüşmeyebilir. Bilgilendirme amacıyla Türkçeleştirilmiştir. Saptadığınız çeviri hatalarını veya belgenin içeriğiyle ilgili eleştirilerinizi imlarchive1917@gmail.com e-posta adresimize iletebilirsiniz.

Yunanistan Komünist Partisi (Marksist-Leninist) - Emperyalistlerin Kıbrıs Planları ve Müdahaleleri*

(Proletariaki Simaia [Proletarya Bayrağı], 17/4/2004)

İşgal Karşıtı Mücadele

Kıbrıs’ın modem tarihi, 1878 İngiliz işgali ve 1914 yılında adanın Büyük Britanya egemenliğine bırakılmasıyla başlar. Bu durum, 1925 yılında adanın İngiliz sömürgesi olduğunun ilanıyla resmileşti. Tabii, dönemin büyük imparatoru için adaya duyulan ilgi tesadüfü değildi. Jeo-stratejik konumu önemli olmaktan çok daha fazlaydı. Emperyalist güç olarak Orta Doğu’da ve Asya’da gözü olan ya da buradaki konumunu güçlendirmek isteyen İngiltere için adaya sahip olunması gerekiyordu.

Çok geçmeden, komünistlerin önemli rol oynadıkları sömürgeci İngilizlere karşı Kıbrıslıların ilk isyanı 1931 yılında patlak verdi. Yeni işgalciler isyanı şiddetle bastırarak Kıbrıs halkını kana boğdu. Kıbrıs Komünist Partisi, yasadışı ilan edilerek, pek çok komünist gözaltına alınıp işkencelerden geçirilerek idam edildi. İngiliz işgali her ne kadar bağımsızlık sözü vermiş olsa da II. Dünya Savaşı’ndan sonra da sürdü. İngilizler hiçbir koşulda adayı kaybetmek istemiyorlardı. Zaten, II. Dünya Savaşı’ndan sonra öncülüğü Amerikalılara kaptıran İngiliz İmparatorluğu, Orta Doğu’da ciddi sorunlarla karşı karşıyaydı. Böylece, oyunda kalmak için adayı ne pahasına olursa olsun kaybetmemeye, burayı askeri üsse çevirerek bir koz olarak ellerinde tutmaya çalışıyorlardı.

İran Halkın Fedaileri Gerillaları Örgütü - İran'da "İslami Köktencilik": Emperyalizmin Elinde Bir Araç

Aşağıdaki yazı 2007 yılında İran Halkın Fedaileri Gerillaları Örgütü tarafından yayınlanmıştır. İHFGÖ Marksist-Leninist iddialı olmakla birlikte tutarlı Marksist-Leninist bir örgüt değil, küçük burjuva halkçı-devrimci çizgide bir örgüttür. Fakat bu yazı İran'daki teokratik-faşist rejimin gerçek niteliğini çarpıcı bir şekilde teşhir ettiği için burada yeniden yayınlamayı uygun bulduk . - Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv. 

Geçen iki on yılda, “Siyasal İslam” ya da “İslami Köktencilik” olarak bilinen bir fenomenin gün be gün yükselişine tanık olduk, özellikle Müslümanların çoğunluk olduğu ülkelerde. Ne yazık ki, kendisini çoğu zaman anti-emperyalist sloganların ardına gizleyen bu köktenciliğin gelişmesi devrimci ve komünist güçler arasında yanlış görüşlerin ve yanılsamaların doğmasını beraberinde getirmiştir. Sonuç olarak, köktenciliğin sınıf doğasını analiz etmede komünist güçler yanlış yola girmiş ve burjuva propagandasını tekrara düşerek bu grupları hatalı biçimde “anti-emperyalist” ve “devrimci” olarak değerlendirmişlerdir. Tam da bu nedenle, geçen 27 yıl boyunca İran halkının anti-emperyalist Demokratik hareketinin İslam Cumhuriyeti tarafından acımasızca boğulmasına tanıklık eden İranlı bir komünist örgüt olarak, örgütümüzün gözlemlerini paylaşmak ve yukarda andığımız düşünce şeklinin nasıl yanlış yönlendirici bir analiz olduğunu açıklamak durumundayız.

Günümüzde yaygın olan analizlerin çoğunda, “İslami köktenciliği” “anti-emperyalist” kıyafetlerle sarmalamak yönünde bir çaba vardır. Bu analizlere bakılırsa, Humeyni kliği ve İslami rejim anti-emperyalizmin bir dışavurumu ve sembolüdür. Ancak gerçekte, Amerika ve diğer emperyalist güçlere lafta karşı çıkarken bu aynı İslami rejim Humeyni’nin liderliği döneminde aslında İran halkının gerçek anti-emperyalist demokratik hareketini, “Kahrolsun Şah” ve “Kahrolsun Amerikan emperyalizmi” diye başlayan bu hareketi vahşice ezmiştir. Bu rejim halk kitlelerini, özgürlük savaşçılarını ve komünistleri, bunların gerçek anti-emperyalist, demokratik istemleri nedeniyle katletmiştir. Bu yüzden, bu rejimi anti-emperyalist olarak değerlendirenler neden onun halkın anti-emperyalist hareketini ve devrimi kana boğduğunu açıklamak durumundadırlar.

Gerçekte 1970′lerde, bizim örgütümüzün, İran Halkın Fedaileri Gerillaları’nın (İHFG) mücadeleleriyle harekete geçen İran işçilerini ve emekçi sınıfları, Şah bağımlı rejimini devirmek ve İran’daki emperyalist tahakkümü kaldırmak için anti-emperyalist ve demokratik bir hareket oluşturmuşlardır. Ancak devrimci mücadele süreç içinde yoğunlaştıkça, emperyalist efendileri Şah rejimini sürdürmenin imkansız olduğunu düşünmeye başladılar, kitlelerin hareketine karşı koymak üzere emperyalist güçler eski Sovyetler Birliği’ni bir yeşil kuşakla çevreleme siyasetlerinin uzantısında, Guadeloupe Zirvesi’nde Şah rejiminin yerine İslami bir akımın geçmesini kararlaştırmışlardır. O günlerde, Humeyni’nin otoritesi altındaki bu İslami akım bir örgüte bile sahip değildi, ancak emperyalistlerin siyasal ve maddi destekleriyle, bu klik hızla yükselişe geçti, ve bir devrimci önderliğin yokluğu koşullarında (bizim hareketimizin o dönemde yediği ağır darbeler göz önünde bulundurulursa), emperyalistler için “alternatif vakum” rolünü oynamıştır.

İktidara geldiği ilk günlerden başlayarak, İslam Cumhuriyeti rejimi İslam adı altında, aslında emperyalistlere hizmet etmiş, İran’ın ezilen halkına karşı Şah’ın kiralık katil rejiminin bile uygulamadığı acımasızlıklar uygulamıştır.

İzleyen yıllarda, on binlerce komünist ve anti-emperyalist savaşçı İslami rejimce katledildi. Bu rejim çocukları ve 14 ya da 15 yaşlarındaki genç kızları dahi infaz etti. 1981′den sonra rejimin işlediği en aşağılık bir suç da bakire kızlara “devrim muhafızları” tarafından tecavüz  edilmesiydi. İslam Cumhuriyeti’nin yüksek makamları bu tecavüzleri, bu “ateist kızlar”ın ölümü hak ettikleri, ama İslam’a göre bakireler günahsız olduğundan bakire olarak ölürlerse cennete gidecekleri gerekçesiyle onayladılar. Bu yüzden onların cennete gitmesini engellemek için devrim muhafızlarının kızların bekâretlerini bozmaları gerekliydi!

Rejim ezilen Kürt, Türk, Arap, Beluci, Lor ve Türkmenlerin kendi kaderini tayin etmek için verdikleri mücadelelerini acımasızca ezdi. Bir süre sonra, devrimi emperyalistlerin çıkarına daha da bastırmak için, İslami rejim İran’ı Irak’la 8 yıl sürecek bir savaşa soktu; iki ülkenin ezilen yığınları için sefalet, açlık, ölüm ve yıkımdan başka hiçbir şey getirmezken, bölgeyi emperyalistler için kârlı bir pazar haline getiren ve silah satışı yoluyla onların ceplerine milyarlarca dolar akıtan bir savaş.

Aynı rejim, 1988′de, halk mücadelesinin yayılmasından korkarak, on binlerce politik tutsağı katletti; bu tarihte daha önce görülmedik bir politik soykırımdı. Rejim binlerce politik tutsağı infaz etti ve hepsini de bir kerede katletti. Birkaç yıl sonra, kitle hareketlerinin direnişinin yükselişe geçtiği bir dönemde yine kısa bir süre içinde rejim aydınları ve yazarları öldürerek dehşet saçmaya başladı; bu cinayetler daha sonra kanıtlar ortaya çıktıkça rejim tarafından itiraf edilmek zorunda kaldı. Bu suçlar devletin “seri cinayetleri” olarak anılmıştır.

Tüm “anti-Amerikan” ve “anti-emperyalist” belagate karşılık, İslami rejim bütün bu yıllar boyunca ezilen halkın ulusal zenginliğini ve kaynaklarını emperyalistlerin petrol ve askeri şirketlerine ve tekellerine sunmuştur. İran dev şirketler ve emperyalist devletler için daha karlı bir pazar haline getirilmiştir. İslami rejim altında İran’daki emperyalizme bağımlı kapitalist sistem daha da büyümüş ve genişlemiştir. 1953 darbesinden sonra ABD emperyalizmi tarafından Şah’a destek olarak kurulan ve 1979′daki halk hareketlerinden bazı önemli darbeler alan halk düşmanı ordu, İslami rejimce yeniden tesis edilmiş ve şimdide yoğun biçimde genişletilmektedir. İslami rejim “Amerika”ya, “Batı ve Doğu Emperyalizmi”ne karşı boş sloganları yinelerken, aynı emperyalizme en tatlı ekonomik ve politik ilişkileri korumuştur. Okuyucu, “İran-Kontra” olayıyla kısmen açığa çıkan karşı-devrimci rezaletleri hatırlayacaktır.

Uluslararası zeminde bu İslami akımların boş anti-emperyalist sloganlarına dayanarak bu akımlarda “küçük burjuva”zinin “emperyalist sermaye”ye ya da ezilen ülkelerdeki büyük sermayeye karşı mücadelesini görmek gibi hatalı bir varsayımın yayıldığına şahit oluyoruz. Tam tersine, İran’da biz İslami rejiminin üç on yıla yaklaşan egemenliği altında gerçekliğin ilk günden beri işçilerin vahşi ve kanlı biçimde sindirilmesine ek olarak, İslami rejimin aynı zamanda emperyalizmin aşırı yağmacılığı ve sömürüsü altında yaşayan köylüleri, çiftçileri, emekçi sınıfları ve küçük burjuvaziyi de ezdiğini gösteriyor. Bu rejim büyük mülk sahiplerinin ve bürokratik sermayenin çıkarlarına aykırı hiçbir özel mülkiyete yaşam şansı vermemektedir. İran’daki İslami deneyim “Siyasal İslam”ın pratikte İran’daki ve bütün bölgedeki Emperyalizmin, büyük sermayenin, çok uluslu şirketlerin düpedüz bir savunucusu olduğunu açık biçimde göstermiştir.

İran’daki “İslami köktencilik” deneyimi “Siyasal İslam”ın emperyalizmin işçiler ve ezilen halklar üzerindeki hakimiyetinin yayılmasının bir örtüsünden başka bir şey olmadığı gerçeğini ortaya koyar. Orta Doğu’daki işçilerin ve ezilen halkların büyük ve kanlı deneyimleri komünistlerin yegane sarsılmaz anti-emperyalist savaşçılar olduklarını göstermiştir. Ve ancak onların liderliği altında, ezilen halkların anti-emperyalist mücadelelerinin ilerleme ve muzaffer olma ihtimali vardır.

Bu devrimci arzuyu yerine getirmek için mücadeleyi güçlendirmek, birliğimizi ve dayanışmamızı genişletmek zorundayız. Bu bunalım döneminde, bayraklarımızın üzerine en canlı ve kalıcı renklerle şu sloganlar yazılı olmalıdır: “Emperyalizme Hayır!”, “Emperyalist politikaların bir aracı olan - İslami Köktenciliğe Hayır!”, ve “Yaşasın İşçi Sınıfının Önderliğinde Anti-Emperyalist, Demokratik Devrim!”

kaynak: https://web.archive.org/web/20070513211749/http://www.siahkal.com/english/Islamic_Fundamentalism_IPFG.htm
Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv çeviri birimi tarafından Türkçeleştirilmiştir. 

Bikram Mohan (Revolutionary Democracy) - Ukrayna’daki durum üzerine

çeviri: Birlik ve Mücadele, Sayı 46, Haziran 2023, yazının Revolutionary Democracy dergisinin Eylül 2022 tarihli sayısında yayımlanan İngilizce orijinali için bkz. https://revolutionarydemocracy.org/rdnsv1n2/UkraineMohan.html 

not: çeviride "{}" içinde yapılan düzeltmeler ve alternatif çeviriler Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv'e aittir. 

GİRİŞ

Lenin’in emperyalizm teorisi, kapitalizmin gelişiminin en yüksek aşaması olarak, kapitalizmin emperyalist savaşlara girme konusundaki temel ihtiyacını ortaya koymuştur. Kautsky ve sosyal-şovenizmin diğer savunucularının aksine Lenin, Birinci Dünya Savaşı’nı açıkça emperyalist bir savaş olarak tanımladı. Ayrıca emperyalist savaşlara ilişkin Bolşevik tutumun ne olması gerektiği ve bu savaşların üretim araçlarının özel mülkiyeti ile nasıl bağlantılı olduğu konusunda da çok netti:

“Ve bu bilanço gösteriyor ki, üretim araçlarında özel mülkiyet düzeni var olduğu sürece, bu ekonomik temel üzerinde, emperyalist savaşlar mutlak biçimde kaçınılmaz olacaktır.” (V.I. Lenin, “Emperyalizm, Kapitalizmin En Yüksek Aşaması” kitabının Fransızca ve Almanca baskılarının önsözü. (Lenin, Seçme Eserler, Progress Publishers, 1963, Moskova, Cilt 1.)

The Red Herald - Rusya'nın Ukrayna'ya karşı iki yıllık saldırganlık savaşı

Rusya'nın Ukrayna'ya karşı iki yıllık saldırganlık savaşı

26 Şubat 2024

Bu yılın 24 Şubat’ı, Rus emperyalizminin Ukrayna'ya karşı yürüttüğü topyekun saldırı savaşının ikinci yıldönümü oluyor. Bu adaletsiz savaş yüzbinlerce ölü ve yaralıya, milyonlarca insanın yerinden edilmesine yol açtı, tüm Ukrayna halkına büyük sefalet ve acılar yaşattı.

Mart 1984 Tarihli "Devrimci Enternasyonalist Hareket Deklarasyonu"na Bazı Temel Eleştiriler (Marksizm-Leninizm Bayrağı Altında yazı kurulu)

1980’li yıllarda Hindistan’da yayımlanan “Marksizm-Leninizm Bayrağı Altında” (“Under the Banner of Marxism-Leninism”) dergisi yazı kurulu tarafından kaleme alınmış olan aşağıdaki yazıyı, uluslararası planda komünist iddialı akımlar arasındaki güncel ideolojik mücadele açısından hâlâ merkezî önemini koruyan bazı sorunları ele aldığı ve temel olarak bizim bu sorunlara bakış açımıza uygun olduğu için Türkçeleştirerek yayınlıyoruz. - Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv.

Süper güçler teorisi üzerine*

"... Süper güçler teorisi, "birinci dünya" ülkeleri (sözde süper güçler olan ABD ve Sovyetler Birliği emperyalizmleri) ile "ikinci dünya" ülkeleri arasında niteliksel bir ayrım yapmaktadır. [Bu teoriye göre -ç.n.] İki süper güç, iki emperyalist bloğa liderlik etmektedir ve dolayısıyla şu anda bir dünya savaşını yönetebilecek tek güç onlardır. Bu teori, Fransa, Batı Almanya, Japonya ve İngiltere gibi diğer emperyalist güçlerin, sözde "ikinci dünya" ülkelerinin [emperyalist sistem içindeki rolünün -ç.n.] yeterince vurgulanmamasına yol açmakta ve dünya halklarının onlara karşı uyanıklığını azaltmaktadır. İkinci Dünya Savaşı'ndaki yenilgilerinden bu yana, bu güçler çoktan bağımsız gelişme yoluna girmişler ve nüfuz alanları için ABD emperyalizmiyle rekabete girmişlerdir ...

Stalin, kapitalist ülkelerdeki eşitsiz gelişme yasasına uygun olarak, daha 1952'de yazdığı "Sosyalizmin Ekonomik Sorunları..." adlı eserinde, tek bir emperyalist gücün, yani o dönemde ABD'nin rolünün mutlaklaştırılmasına karşı oluşmakta olan revizyonist eğilimlere karşı uyarıda bulundu ve emperyalizm ve İkinci Dünya Savaşı'nda mağlup edilen veya zayıflayan güçlerle ilgili olarak şunları söylemiştir:

"Bu ülkelerin yeniden ayağa kalkmaya çalışmayacaklarını, ABD 'rejimini' yıkmaya çalışmayacaklarını, bağımsız kalkınmalarının yolunu zorlamayacaklarını düşünmek mucizelere inanmaktır."
(age.Pekin baskısı., 1976, s. 34)

Ayrıca şunu da belirtmiştir ki:

"Fakat bundan, kapitalist ülkeler arasındaki savaşların kaçınılmazlığının hâlâ yürürlükte olduğu sonucu çıkıyor." (Age., s.36)" 

*"Marksizm-Leninizm Bayrağı Altında" Dergisinin Tanıtımı" (Marksizm-Leninizm Bayrağı Altında, Sayı 1, Kasım 1984, s. 7) yazısından parça.

Enternasyonal Marksist-Leninist Arşiv tarafından Türkçeleştirilmiştir. 

On the theory of the superpowers*

... The theory of the superpowers makes a qualitative distinction between the countries of the "first world" - the so-called superpowers, U.S. and Soviet Union imperialisms -and those of the "second world". The two superpowers lead the two imperialist blocs and hence are the only powers at the moment capable of leading a world war. This theory leads to underemphasizing the other imperialist powers, the so-called "second world" countries, like France, West Germany, Japan and Great Britain and lowers the vigilance of the peoples of the world against them. Since their defeat in World War II, these powers have long since embarked upon the path of independent development and have entered into rivalry with U.S. imperialism for spheres of influence ...

In conformity with the law of uneven development in capitalist countries, Stalin, already in 1952, in his "Economic Problems of Socialism..." warned against the upcoming revisionist tendencies to absolutize the role of one imperialist power, namely, at that time U.S. imperialism, and said in relation to the powers vanquished or weakened in the Second World War:

"To think that these countries will not try to get on their feet again,will not try to smash the U.S 'regime' and force their way to independent development, is to believe in miracles."
(Ibid., p.34, Peking Ed., 1976)

Further on,he said :

"But it follows from this that the inevitability of wars between capitalist countries remains in force." (Ibid., p.36)

*excerpt from the article "Introducing the Journal "Under the Banner of Marxism-Leninism"" (Under the Banner of Marxism-Leninism, No. 1, November 1984, p. 7)

Gegen die Strömung - Rus emperyalizminin Ukrayna'ya karşı savaşı ve Alman emperyalizminin tutumu

"Gegen die Strömung (Akıma Karşı) - Almanya Devrimci Komünist Partisi'nin inşası için yayın organı"

Mart 2022'nin başlarından ilk açıklama:
Rus emperyalizminin Ukrayna'ya karşı savaşı ve Alman emperyalizminin tutumu

(Enternasyonal Marxist-Leninist Arşiv tarafından Türkçeleştirilmiştir)

Gegen die Strömung - The war of Russian imperialism against Ukraine and the attitude of German imperialism

"Gegen die Strömung (Against the Current) - Organ for building the Revolutionary Communist Party of Germany"

First statement from early March 2022:
The war of Russian imperialism against Ukraine and the attitude of German imperialism

(translated from German by the International Marxist-Leninist Archive)